Noong unang panahon ay may isang kaharian na ang mga naninirahan ay pawang mga tutubi. Ang naghahari rito ay ang napakabait na si Haring Dragon. May laya ang lahat ng kanyang nasasakupan na gumala sa kanyang kaharian.
Isang umaga ang hari ay naglalakad-lakad sa bulwagan ng palasyo ay napatapat siya sa isang malaking salamin. Mataman niyang pinagmasdan ang kanyang sarili sa salamin.
"Aba! Malaki na pala ang aking itinanda at anumang oras o araw ay lilisanin ko na rin ang palasyo," naibulong ng hari sa kanyang sarili.
"Kailangang makilala ko nang lubusan ang aking mga nasasakupan nang sa gayon bago ko man sila lisanin ay may maiiwanan akong alaala sa kanila," wika pa ng hari.
Tinawag ng hari ang kanyang matapat na ministrong tutubi at sinabing, "Ministro, ipagbigay-alam sa lahat ng aking nasasakupan na ang palasyo ay bubuksan sa pagbilog ng buwan at ang lahat ay bibigyan ng pagkakataong magbukas ng aking mahiwagang baul."
Nagsimulang maglakbay ang mga tutubi patungo sa palasyo. Ang ilang napaaga ng dating ay bakuran ng palasyo pansamantalang namalagi habang hinihintay nila ang pagbilog ng buwan, ang palasyo ay binuksan at ang mga tutubing nakikipagsapalaran ay isa-isang pinapasok sa bulwagan. Namangha ang lahat nang makita nila ang mahiwagang baul na nakapatong sa gintong mesang napaligiran ng mahahalimuyak at makukulay na bulaklak. Ang matandang hari ay masayang nakaupo sa kanyang trono habang pinagmamasdan ang mga pumapasok na makikipagsapalaran.
Hinipan ng ministro ang tambuli bilang hudyat ng pagsisimula ng pakikipagsapalaran sa pagbubukas ng mahiwagang baul ng hari.
Ang unang lumapit sa mahiwagang baul ay isang matipunong tutubi at nagwika, "Isang maaliwalas na gabi ang ibinabadya sa Mahal na Haril. Ako po si Tutubing Kalabaw. Taglay ko po ang sapat na lakas at tatag ng katawan upang mabuksan ang mahiwaga ninyong baul."
"Magsimula ka Ginoong Tutubing Kalabaw at hinahangad ko ang iyong tagumpay," tugon ng hari.
Hinawakan ni Tutubing Kalabaw ang baul nang napakahigpit at pilit na binuksan ito. Ilang ulit niyang pinihit ang baul ngunit ni hindi niya naigalaw sa kinalalagyan nito. Basang-basa na siya ng pawis at humihingal na. Lupaypay ng ang mga pakpak at lulugo-lugoang matipunong katawang nilisan ni "Tutubing Kalabaw ang harapan ng hari.
"Huwag kang malungkot Tutubing Kalabaw, ang laki at tatag ng iyong katawan ngayon ay hindi pa sapat upang makabukas sa aking baul. Kaya mula ngayon, ikaw ay bibigyan ko ng pahintulot na makagala sa aking kaharian tuwing umaga upang ang iyong katawan ay masikatan ng araw at lumusog nang lubusan," tagubilin ng hari.
"Mahal na hari, ako po si Berdugong Tutubi. Sa kulay ng aking katawan, tatag at tigas ng aking ulo ay ipahintulot po ninyong mabuksan ang inyong baul," matatag na wika ng tutubi.
"Simulan mo at nawa ay mabuksan mo ito," pahintulot ng hari kay Berdugong Tutubi.
Si Berdugong Tutubi ay nagpaikot-ikot sa baul at ikiniskis ang pulang sinag sa katawan ng baul. Ngunit ang baul ay hindi man lang nagalusan o nakulayan. Kaya biglang nagpuyos si Berdugong Tutubi at pinagsusuntok, pinagtatadyakan at inuntog ang matigas niyang ulo sa baul sa paniniwalang ito na lamang ang nalalabing paraan upang mabuksan niya ang baul.
Namula nang labis ang ulo at katawan ni Berdugong Tutubi. Nakaramdan siya nang matinding pananakit ng ulo at katawan kaya ipinasyang lisanin ang baul.
Nagsalita ang hari at aniya, "Berdugong Tutubi sa ipinakita mong kawalang katimpian at madaling pag-iinit ng iyong ulo, mula sa gabing ito ay ang iyong paglabas sa aking kaharian at binibigyan lamang kita ng karapatang makagala rito tuwing takipsilim kung kailan malamig na ang araw upang mabawasan ang init ng iyong ulo at magkaroon ka ng katimpian sa iyong sarili."
Malungkot na malungkot na nilisan ni Berdugong Tutubi ang bulwagan ng palasyo ngunit taglay niya sa isipan ang bilin ng Mahal na Hari.
Isang tutubing luntian ang katawan, ang mga pakpak at mga mata ay naninilaw ang lumapit sa baul at nagpugay sa hari.
"Mahal na Hari, ako po si Tutubing Damo. Taglay ko po ang tikas at liksing wala sa mga naunang nakipagsapalaran. Sa taglay ko pong matinis na tinig ay naniniwala akong mabubuksan ko po ang inyong baul," pagmamayabang na pagpapakilala niya sa hari.
"Isagawa mo Tutubing Damo at nawa ay sa tinig mo nga mabuksan ang aking baul," pagtitiwalang tugon ng hari.
Tumayo ang tutubi nang napakatikas at sinimulang awitan ang baul. Iba't ibang awit ang naiawit na ni Tutubing Damo ngunit ang baul ay hindi pa rin tumitinag sa pagkakasara. Hanggang malat na malat na ang hambog na tutubi at sa malaking kahihiyan, patakbong umalis sa harapan ng hari hanggang matabig niya ang isang payat at napakaliit na tutubing naroroon at nanonood sa mga nakikipagsapalaran. Sa pagkakatabig sa kanya, napasubsobsiya sa bulwagan at ang damit niya ay napunit. Pinagtawanan siya ng ibang mga tutubing naroroon at pakutyang sinabi Mahal na Hari na ito ay nakikipagsapalaran din.
Hiyang-hiya ang maliit na tutubi at hindi malaman ang kanyang gagawin kung aatras o makikipagsapalaran na rin. Tangan ang punit na damit, nakayukong tumalikod sa hari at humakbang papalayo ang maliit na tutubi. Walang ano-ano ay narinig niya ang tinig ng hari at nagwika, "Munting tutubi, ang lahat, malaki man o maliit ay may layang magbukas ng aking baul kung siya niyang nais. Bakit hindi mo subukin ang iyong kakayahang taglay?"
Sa ganitong winika ng hari, nagkaroon ng lakas ng loob ang maliit na tutubi. Siya ay lumapit sa baul. Lumuhod ito at taimtim na nanalangin.
"Panginoon, nananalig akong magagawa ko ang imposibleng bagay na ito sa Inyong patnubay at pahintulot," buong pananalig na ipinahayag ng maliit na tutubi.
Tumayo siya at pinagmasdang mabuti ang baul. Nakita niyang may maliit na butas ito at lumapit ang maliit na tutubi sa butasl. Naisipan niyang ipasok sa butas ang kanyang buntot. Sa isang kisapmata'y bumukas ang mahiwagang baul.
Isang magandang prinsesa and lumabas sa baul. Namangha ang lahat at nahintakutan naman ang maliit na tutubi.
"Huwag kang matakot Kamahalan, dahil sa pagkakaligtas mo sa akin sa bilangguang baul na ito ay gagantipalaan kita," wika ng prinsesa.
"Ipagkakaloob ko ang anumang hilingin mo. Turan mo," malambing na sabi ng prinsesa.
Sa pagkabigla ng maliit na tutubi ay wala siyang naisip na kahilingan. Ngunit nang mapansin niya ang punit na damit ay hiniling sa prinsesa na siya ay pagkalooban ng isang karayom na ipanunulsi sa punit na damit. Kaagad na tinugon ng prinsesa ang kahilihngan ng maliit na tutubi at saka nagwika. "Kamahalan, ano ang iyong pangalan?" pagtatanong ng prinsesa.
Muli na namang naumid ang kanyang dila. Sa hindi niya pagsambit sa kanyang pangalan, isang malaking tutubi ang nagsabi at binansagan ang maliit na tutubi na Tutubing Karayom. Nagtawanan ang lahat at pati na ang maliit na tutubi ay natawa na rin. Masayang tinawag ito ng prinsesa sa pangalang Tutubing Karayom at binigyan pa niya ng maganda at kaakit-akit na kulay ang kanyang ulo at buong katawan.
Mula noon, ang maliit na tutubi ay tinawag na Tutubing Karayom at binigyang layang maglabas masok sa palasyo ng hari. Ang susi ng kabang yaman ng hari ay sa kanya ipinagkatiwala. Kaya mula noon ay hindi na siya pinagtatawanan ng malalaking tutubi at bagkus ay hinagaan dahil sa angkin niyang katapatan at lubos na pananalig sa Panginoon.
Aral na Napulot:
Lahat ng bagay na imposible ay posible sa pananalig sa Diyos. ...wala sa lakas at tikas ng katawan nagagawa ang lahat ng bagay.
Mga tauhan:
1. Haring Dragon
2. Tutubing Kalabaw
3. Berdugong Tutubi
4. Tutubing Damo
5. Tutubing Karayom
6. Ministro ng Hari
7. Prinsesa
Isang umaga ang hari ay naglalakad-lakad sa bulwagan ng palasyo ay napatapat siya sa isang malaking salamin. Mataman niyang pinagmasdan ang kanyang sarili sa salamin.
"Aba! Malaki na pala ang aking itinanda at anumang oras o araw ay lilisanin ko na rin ang palasyo," naibulong ng hari sa kanyang sarili.
"Kailangang makilala ko nang lubusan ang aking mga nasasakupan nang sa gayon bago ko man sila lisanin ay may maiiwanan akong alaala sa kanila," wika pa ng hari.
Tinawag ng hari ang kanyang matapat na ministrong tutubi at sinabing, "Ministro, ipagbigay-alam sa lahat ng aking nasasakupan na ang palasyo ay bubuksan sa pagbilog ng buwan at ang lahat ay bibigyan ng pagkakataong magbukas ng aking mahiwagang baul."
Nagsimulang maglakbay ang mga tutubi patungo sa palasyo. Ang ilang napaaga ng dating ay bakuran ng palasyo pansamantalang namalagi habang hinihintay nila ang pagbilog ng buwan, ang palasyo ay binuksan at ang mga tutubing nakikipagsapalaran ay isa-isang pinapasok sa bulwagan. Namangha ang lahat nang makita nila ang mahiwagang baul na nakapatong sa gintong mesang napaligiran ng mahahalimuyak at makukulay na bulaklak. Ang matandang hari ay masayang nakaupo sa kanyang trono habang pinagmamasdan ang mga pumapasok na makikipagsapalaran.
Hinipan ng ministro ang tambuli bilang hudyat ng pagsisimula ng pakikipagsapalaran sa pagbubukas ng mahiwagang baul ng hari.
Ang unang lumapit sa mahiwagang baul ay isang matipunong tutubi at nagwika, "Isang maaliwalas na gabi ang ibinabadya sa Mahal na Haril. Ako po si Tutubing Kalabaw. Taglay ko po ang sapat na lakas at tatag ng katawan upang mabuksan ang mahiwaga ninyong baul."
"Magsimula ka Ginoong Tutubing Kalabaw at hinahangad ko ang iyong tagumpay," tugon ng hari.
Hinawakan ni Tutubing Kalabaw ang baul nang napakahigpit at pilit na binuksan ito. Ilang ulit niyang pinihit ang baul ngunit ni hindi niya naigalaw sa kinalalagyan nito. Basang-basa na siya ng pawis at humihingal na. Lupaypay ng ang mga pakpak at lulugo-lugoang matipunong katawang nilisan ni "Tutubing Kalabaw ang harapan ng hari.
"Huwag kang malungkot Tutubing Kalabaw, ang laki at tatag ng iyong katawan ngayon ay hindi pa sapat upang makabukas sa aking baul. Kaya mula ngayon, ikaw ay bibigyan ko ng pahintulot na makagala sa aking kaharian tuwing umaga upang ang iyong katawan ay masikatan ng araw at lumusog nang lubusan," tagubilin ng hari.
"Mahal na hari, ako po si Berdugong Tutubi. Sa kulay ng aking katawan, tatag at tigas ng aking ulo ay ipahintulot po ninyong mabuksan ang inyong baul," matatag na wika ng tutubi.
"Simulan mo at nawa ay mabuksan mo ito," pahintulot ng hari kay Berdugong Tutubi.
Si Berdugong Tutubi ay nagpaikot-ikot sa baul at ikiniskis ang pulang sinag sa katawan ng baul. Ngunit ang baul ay hindi man lang nagalusan o nakulayan. Kaya biglang nagpuyos si Berdugong Tutubi at pinagsusuntok, pinagtatadyakan at inuntog ang matigas niyang ulo sa baul sa paniniwalang ito na lamang ang nalalabing paraan upang mabuksan niya ang baul.
Namula nang labis ang ulo at katawan ni Berdugong Tutubi. Nakaramdan siya nang matinding pananakit ng ulo at katawan kaya ipinasyang lisanin ang baul.
Nagsalita ang hari at aniya, "Berdugong Tutubi sa ipinakita mong kawalang katimpian at madaling pag-iinit ng iyong ulo, mula sa gabing ito ay ang iyong paglabas sa aking kaharian at binibigyan lamang kita ng karapatang makagala rito tuwing takipsilim kung kailan malamig na ang araw upang mabawasan ang init ng iyong ulo at magkaroon ka ng katimpian sa iyong sarili."
Malungkot na malungkot na nilisan ni Berdugong Tutubi ang bulwagan ng palasyo ngunit taglay niya sa isipan ang bilin ng Mahal na Hari.
Isang tutubing luntian ang katawan, ang mga pakpak at mga mata ay naninilaw ang lumapit sa baul at nagpugay sa hari.
"Mahal na Hari, ako po si Tutubing Damo. Taglay ko po ang tikas at liksing wala sa mga naunang nakipagsapalaran. Sa taglay ko pong matinis na tinig ay naniniwala akong mabubuksan ko po ang inyong baul," pagmamayabang na pagpapakilala niya sa hari.
"Isagawa mo Tutubing Damo at nawa ay sa tinig mo nga mabuksan ang aking baul," pagtitiwalang tugon ng hari.
Tumayo ang tutubi nang napakatikas at sinimulang awitan ang baul. Iba't ibang awit ang naiawit na ni Tutubing Damo ngunit ang baul ay hindi pa rin tumitinag sa pagkakasara. Hanggang malat na malat na ang hambog na tutubi at sa malaking kahihiyan, patakbong umalis sa harapan ng hari hanggang matabig niya ang isang payat at napakaliit na tutubing naroroon at nanonood sa mga nakikipagsapalaran. Sa pagkakatabig sa kanya, napasubsobsiya sa bulwagan at ang damit niya ay napunit. Pinagtawanan siya ng ibang mga tutubing naroroon at pakutyang sinabi Mahal na Hari na ito ay nakikipagsapalaran din.
Hiyang-hiya ang maliit na tutubi at hindi malaman ang kanyang gagawin kung aatras o makikipagsapalaran na rin. Tangan ang punit na damit, nakayukong tumalikod sa hari at humakbang papalayo ang maliit na tutubi. Walang ano-ano ay narinig niya ang tinig ng hari at nagwika, "Munting tutubi, ang lahat, malaki man o maliit ay may layang magbukas ng aking baul kung siya niyang nais. Bakit hindi mo subukin ang iyong kakayahang taglay?"
Sa ganitong winika ng hari, nagkaroon ng lakas ng loob ang maliit na tutubi. Siya ay lumapit sa baul. Lumuhod ito at taimtim na nanalangin.
"Panginoon, nananalig akong magagawa ko ang imposibleng bagay na ito sa Inyong patnubay at pahintulot," buong pananalig na ipinahayag ng maliit na tutubi.
Tumayo siya at pinagmasdang mabuti ang baul. Nakita niyang may maliit na butas ito at lumapit ang maliit na tutubi sa butasl. Naisipan niyang ipasok sa butas ang kanyang buntot. Sa isang kisapmata'y bumukas ang mahiwagang baul.
Isang magandang prinsesa and lumabas sa baul. Namangha ang lahat at nahintakutan naman ang maliit na tutubi.
"Huwag kang matakot Kamahalan, dahil sa pagkakaligtas mo sa akin sa bilangguang baul na ito ay gagantipalaan kita," wika ng prinsesa.
"Ipagkakaloob ko ang anumang hilingin mo. Turan mo," malambing na sabi ng prinsesa.
Sa pagkabigla ng maliit na tutubi ay wala siyang naisip na kahilingan. Ngunit nang mapansin niya ang punit na damit ay hiniling sa prinsesa na siya ay pagkalooban ng isang karayom na ipanunulsi sa punit na damit. Kaagad na tinugon ng prinsesa ang kahilihngan ng maliit na tutubi at saka nagwika. "Kamahalan, ano ang iyong pangalan?" pagtatanong ng prinsesa.
Muli na namang naumid ang kanyang dila. Sa hindi niya pagsambit sa kanyang pangalan, isang malaking tutubi ang nagsabi at binansagan ang maliit na tutubi na Tutubing Karayom. Nagtawanan ang lahat at pati na ang maliit na tutubi ay natawa na rin. Masayang tinawag ito ng prinsesa sa pangalang Tutubing Karayom at binigyan pa niya ng maganda at kaakit-akit na kulay ang kanyang ulo at buong katawan.
Mula noon, ang maliit na tutubi ay tinawag na Tutubing Karayom at binigyang layang maglabas masok sa palasyo ng hari. Ang susi ng kabang yaman ng hari ay sa kanya ipinagkatiwala. Kaya mula noon ay hindi na siya pinagtatawanan ng malalaking tutubi at bagkus ay hinagaan dahil sa angkin niyang katapatan at lubos na pananalig sa Panginoon.
Aral na Napulot:
Lahat ng bagay na imposible ay posible sa pananalig sa Diyos. ...wala sa lakas at tikas ng katawan nagagawa ang lahat ng bagay.
Mga tauhan:
1. Haring Dragon
2. Tutubing Kalabaw
3. Berdugong Tutubi
4. Tutubing Damo
5. Tutubing Karayom
6. Ministro ng Hari
7. Prinsesa
Buod:
Noong unang panahon ay may isang kaharian na ang naninirahan ay pawang mga tutubi. Ang namumuno sa kanila ay si Haring Dragon. Isang araw, naglalakad ang hari sa loob ng kaharian ng mapatapat sya sa isang malaking salamin na pawing nangangamba na lilisanin na nya ang kaharian na walang maiiwang alaala sa kanya na sasakupan. Papupuntahin ng hari ang kanyang mga nasasakupan sa kaharian upang maipagsapalaran sa pagbubukas ng mahiwagang baul. Binigay alam ito ng ministro ng hari sa mga tutubing kanilang nasasakupan. Nagsimula nang maglakbay ang mga tutubi patungong palasyo.
Isa-isang pinapasok ang mga tutubing makikipagsapalaran sa pagbubukas ng mahiwagang baul. Ang unang lumapit ay si tutubing kalabaw sya ay malaka at matatag ang katawan. Hinwakan nya ang baul at pilit na buksan ito pero nabigo sya. Sumunod ay si berdugong tutubi aniya sa pamamagitan ng kulay ng kanyang katawan, tatag at tigas ng kanyang ulo ay mabubuksan niya ang baul pero nabigo sya. Sumunod ay si Tutubing Damo. Sa pamamagitan dawn g kanyang tinis ng boses ay naniniwala syang mabubuksan nya ang baul. Umawit sya ng ibat-ibang awitin ngunit hindi rin nya nabuksan. Sa hiya y tumakbo sya palayo sa hari at sa paktakbo nya ay natabi nya ang isang tutubing payat at maliit. Sya ay makikipagsapalaran din s pagbukas ng baul, ngunit parang humina ang kanyang loob dahil nung natabig sya ay napunit ang kanyang kasuotan. Pero pinalakas ng Hari ang kanyang kalooban. Kaya humarap syas abaul at may nakita sya na buta. Doon ay pinasok nya ang kanyang munting buntot at bumukas ang mahiwagang baul. Nang pagkabukas ay may isang magandang prinsesa ang lumabas. Pinahiling ang tutubi ng isang kahilingan at ito ay bigyan sya ng karayom sa pantahi sa kanyang napunit na kasuotan. At mula noon ay tinawag na sya Tutubing Karayom.
Noong unang panahon ay may isang kaharian na ang naninirahan ay pawang mga tutubi. Ang namumuno sa kanila ay si Haring Dragon. Isang araw, naglalakad ang hari sa loob ng kaharian ng mapatapat sya sa isang malaking salamin na pawing nangangamba na lilisanin na nya ang kaharian na walang maiiwang alaala sa kanya na sasakupan. Papupuntahin ng hari ang kanyang mga nasasakupan sa kaharian upang maipagsapalaran sa pagbubukas ng mahiwagang baul. Binigay alam ito ng ministro ng hari sa mga tutubing kanilang nasasakupan. Nagsimula nang maglakbay ang mga tutubi patungong palasyo.
Isa-isang pinapasok ang mga tutubing makikipagsapalaran sa pagbubukas ng mahiwagang baul. Ang unang lumapit ay si tutubing kalabaw sya ay malaka at matatag ang katawan. Hinwakan nya ang baul at pilit na buksan ito pero nabigo sya. Sumunod ay si berdugong tutubi aniya sa pamamagitan ng kulay ng kanyang katawan, tatag at tigas ng kanyang ulo ay mabubuksan niya ang baul pero nabigo sya. Sumunod ay si Tutubing Damo. Sa pamamagitan dawn g kanyang tinis ng boses ay naniniwala syang mabubuksan nya ang baul. Umawit sya ng ibat-ibang awitin ngunit hindi rin nya nabuksan. Sa hiya y tumakbo sya palayo sa hari at sa paktakbo nya ay natabi nya ang isang tutubing payat at maliit. Sya ay makikipagsapalaran din s pagbukas ng baul, ngunit parang humina ang kanyang loob dahil nung natabig sya ay napunit ang kanyang kasuotan. Pero pinalakas ng Hari ang kanyang kalooban. Kaya humarap syas abaul at may nakita sya na buta. Doon ay pinasok nya ang kanyang munting buntot at bumukas ang mahiwagang baul. Nang pagkabukas ay may isang magandang prinsesa ang lumabas. Pinahiling ang tutubi ng isang kahilingan at ito ay bigyan sya ng karayom sa pantahi sa kanyang napunit na kasuotan. At mula noon ay tinawag na sya Tutubing Karayom.
No comments:
Post a Comment